Too Close

♪ Alex Clare - Too Close

Moda. Odkąd prowadzę bloga, spotykam się z tym słowem o wiele, wiele częściej niż jeszcze 7 miesięcy temu. Pamiętam, czym dla mnie było to słowo, gdy miałam kilka lat mniej i jaki miałam do niego stosunek - w ogromnym skrócie można by powiedzieć, że był on negatywny. Moda kojarzyła mi się wtedy tylko i wyłącznie z ubraniami i szczerze jej nie znosiłam, pod każdą postacią. Wydawało mi się wtedy, że jest ona tym, co najgorsze - sprawiała, że ubrań w moim ulubionym kolorze i fasonie nie mogę znaleźć w żadnym sklepie, a najnowsze trendy zalewały każdą sieciówkę, przyprawiając mnie o mdłości.

Miałam nawet krótki okres w życiu, gdy buntowałam się przeciw wszystkiemu, co było modne. Czerwień? Co za koszmar! Kolory i wzory? W życiu! Buty na obcasie? Ja? Nigdy! Motyw kwiatów na ubraniach? Tak, kiedyś go szczerze nie znosiłam. Widząc kiedyś tę marynarkę z moich zdjęć jedynie bym się skrzywiła, a wiedząc, że jest z Zary - tym bardziej. Nie miał by tu za bardzo znaczenia fakt, że na nikim jej jak dotąd w Polsce nie widziałam, bo jest upolowana na allegro i sprowadzona z Hiszpanii. Wzór kwiatowy, nie dość że paskudny, to jeszcze jest modny. W tamtym czasie było to w mojej opinii możliwie najgorsze połączenie.

Równie krytycznym okiem patrzyłam wtedy na pokazy mody. Oglądając wymyślne kreacje, fryzury oraz makijaże widziałam jedynie przemarsz dziwolągów w strojach, których żaden zrównoważony człowiek by nie ubrał, a czasem nawet nie był w stanie ich nosić.

Dziś nie odważyłabym się tak wypowiedzieć na temat żadnego pokazu - z czasem zaczęłam je traktować jako sztukę i inspiracje, a nie jako dosłowny przekaz. Choć Coco Chanel powiedziała kiedyś, że "Moda, w której nie można wyjść na ulicę nie jest modą" i w tamtym czasie miała rację, to aktualnie trend się nieco zmienił - wybiegi przestały pokazywać modę jedynie w pełni użytkową, a stały się po części ruchomymi galeriami sztuki i zalążkiem idei... i tak też powinny być traktowane. Kiedyś tak tego nie postrzegałam i na każdy wymyślny projekt patrzyłam z niesmakiem.

Jednak jak to mawiają, tylko krowa nie zmienia zdania i całe szczęście - nawet nie chcę sobie wyobrażać, że mogłabym nadal ograniczać się w swoim ubiorze i mieć tak radykalne i nieprzemyślane zdanie na różne tematy. Mój pogląd na modę zaczął zmieniać się jeszcze zanim postanowiłam założyć bloga, ale największa zmiana mojego nastawienia przypadła właśnie na ten okres, kiedy zaczynałam go prowadzić. W ciągu kilku pierwszych miesięcy spędzonych w blogosferze zderzyłam się z wieloma stylami, sposobami łączenia wzorów, kolorów i dodatków oraz przeróżnymi opiniami na ten temat. Mając przed sobą takie morze różnorodności, nie mogłam pozostać niewzruszona w swoich opiniach. Zaczęłam rozumieć, że nie ma rzeczy obiektywnie ładnych i brzydkich - w końcu nie to piękne, co ładne, ale co się komu podoba. Nie ma jednego uniwersalnego wzorca piękna, a nikt nigdy nie powiedział, że elementy i dodatki należy do siebie dobierać tak, a nie inaczej. Zauważyłam wtedy, że każda blogerka czy nawet człowiek na ulicy tworzy swoją własną modę - swoje własne, niepisane zasady co nosić, jak łączyć i dopasowywać. Przestałam traktować cudze stroje tak personalnie i próbować na siłę wpasować je we własny styl - to tak, jakby patrzeć na zestawy Macademian Girl przez pryzmat stylu Styledigger. Każda ma swoją odrębną, zupełnie inną 'modę' i nie sposób je porównać. Dostrzegając takie niuanse nabrałam do tego tematu sporego dystansu i stałam się o wiele bardziej tolerancyjna na cudze pomysły.

Dzięki temu stopniowo, krok po kroku, zaczęłam otwierać się na nowe pomysły akceptować przeróżne elementy, na które wcześniej nie mogłam patrzeć i wprowadzać je do swojego stylu. Jasne, radosne kolory? Jak najbardziej! Nawet niby-pogrubiające, białe spodnie z Bershki znalazły pewnego dnia przytulny kąt w mojej szafie, a biała torebka Valentini stała się jedną z moich ulubionych. Złota biżuteria przestała mi się kojarzyć z moją babcią i natychmiast zaopatrzyłam się w cały arsenał złotych naszyjników i bransoletek, takich jak powyższe bransoletki z H&M i kwiatowy naszyjnik z allegro. Skoro o allegro mowa - do zakupów przez Internet też nie byłam kiedyś przekonana, bo w końcu nigdy nie wiadomo, czy trafimy z naszym łupem w dziesiątkę... a jednak teraz najchętniej kupuję właśnie przez Internet i większość mojej szafy i dodatków właśnie stamtąd pochodzi. Róż? Z radością zaprosiłam do swojej szafy lity ze Stylowych Butków i szalik z H&M w tym kolorze, a róż sam w sobie przestałam postrzegać jako kolor kojarzący się z lalką Barbie i postawiłam na równi z każdym innym. To w końcu nie jego wina, że w pewnym przedziale wiekowym panuje moda na znienawidzenie go...

Przekonałam się do malowania paznokci na kolorowo - pierwszy raz od 6 lat!
Pozdrawiam Pana, który podczas robienia tego zdjęcia pięknie do mnie uśmiechnął - być może kiedyś to nawet przeczyta :))))

No właśnie. Jak to się dzieje, że w wieku lat 6 wszystkie dziewczynki chcą być różowe, a już kilka lat później zgodnie tego koloru (i każdego, kto go lubi bądź nosi) nienawidzą? Jak to się dzieje, że jeszcze kilka lat temu wszyscy chętnie czytali książki Paulo Coelho, a aktualnie te same osoby śmieją się z jego twórczości i cytatów? Kiedy wydano "Zmierzch" nie było chyba dziewczyny ani kobiety, która by po niego choćby nie sięgnęła. Można zaprzeczać i się wypierać, ale fakty są takie, że książka sprzedawała się świetnie i był na nią istny szał - choć była napisana nieszczególnym językiem i fabuła była przewidywalna, to czytało się ją przyjemnie i niejedna czytelniczka wzdychała po nocach do Edwarda. Jak więc się to stało, że ot tak, nagle głosy zachwytu nad tą lekturą ucichły, a krytyczne (często tych samych osób, które książkę bardzo chętnie wcześniej czytały) się wzniosły? Czy grupa ludzi w pewnym momencie zdaje sobie niespodziewanie sprawę, że coś jest denne bądź warte uwagi?

Nie. Okazuje się bowiem, że moda nie dotyczy tylko ubrań i wybiegów, ale i naszych zachowań, zainteresowań i codziennych czynności. Co jakiś czas pojawia się moda na jakieś zachowanie bądź posiadanie takiej, a nie innej opinii i z marszu okazuje się, że całe mnóstwo ludzi sądzi dokładnie tak samo (bądź dopiero teraz ma odwagę tę opinię ujawnić). Tak powstała niechęć do Coelho i "Zmierzchu", tak powstała chęć posiadania własnego bloga o modzie oraz niechęć do Zary i porównywanie blogerek do manekinów. Stąd wzięli się zwolennicy marihuany i Palikota, ale tak szybko jak się pojawili, to i zniknęli. A moda na bycie niemodnym? Paradoks, a jednak. Co jakiś czas pojawia się i wypływa na wierzch jakiś trend z kategorii poglądów, który zbiera rzesze zwolenników, a potem jest rzucany w kąt - zupełnie tak samo, jak mięta i spódniczki z azteckim wzorem w sezonie wiosenno-letnim. Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie gdzie się one podziały teraz, jesienią?

fot. Kasia :)

Nie chcę jednak, by ktoś mnie źle zrozumiał - nie uważam, by moda była czymś złym. Już od dawna nie unikam dla zasady i za wszelką cenę tego, co jest szeroko promowane, bo jest to równie bezsensowne, co bezmyślne pożądanie za tym. Moda ma natomiast to do siebie, że jest jedynie narzędziem, ogromnym zbiorem przeróżnych idei i to od nas zależy, które z nich sobie przyswoimy, a które odrzucimy. Grunt to żyć w zgodzie ze sobą, z własnymi przekonaniami i traktować aktualne trendy jak inspirację, która może nakierować nas na nowy tor bądź uzupełnić dotychczasowe luki w stylu bądź światopoglądzie.

Jak inspirację, nie dekalog. Bo najważniejsze jest by zawsze, niezależnie od mody być sobą i myśleć samodzielnie.

Mam nadzieję, że ktokolwiek przeczyta choć fragment moich wypocin... i proszę was moi drodzy, nie linczujcie mnie za to, że lubię sobie czasem popisać i wyrazić własną opinię :)