Kto?

♪ Nosowska - Kto?

Wszyscy stereotypy znamy, wszyscy ich nie lubimy, a mimo to - często się do nich stosujemy. Mogłabym wam co prawda zaśpiewać słowami Patyczaka: 

A ja jestem punk

i w ramach walki ze wszystkimi schematami

Ja jestem punk

lubię laski z małymi cyckami...

Ale że punk ze mnie żaden, to w ramach walki ze wszelkimi schematami... pochwalę się białymi butami!

Wszyscy znamy koszmar białych kozaczków na szpilce i z czubkiem w szpic - na samą myśl automatycznie jawi nam się cała reszta tego bajecznego zestawu, składająca się zazwyczaj z jeansowej miniówki i króciutkiej kurteczki z futerkiem, skrywającej zapach świeżo palonej na solarium skóry i będącej świetnym dodatkiem do tlenionych blond włosów. Jeśli puścimy wodzę wyobraźni, to obok owego osobnika pojawi się drugi - nieco wyższy, z szerszymi barkami, dwoma eleganckimi, białymi paskami zdobiącymi jego spodnie i z ilością włosów na głowie dążącą do zera. Tak, utarte schematy i stereotypy mają ogromną moc.

Wątpliwa sława białych butów sięga dalej, niż do samych kozaczków. Sprawa podobnie ma się z białymi szpilkami i, nie wiedzieć czemu, duża część kobiet sądzi, że takowe są zarezerwowane tylko i wyłącznie dla panny młodej w dniu ślubu. Nie zdziwcie się więc, jeśli wychodząc z domu w białych szpilkach przyuważycie ukradkowe spojrzenia, poszukujące idącego obok was lub skrywającego się za wami potencjalnego pana młodego.

Może to jednak nie o same buty chodzi, a raczej o kolor? Jakiś czas temu na forum Modnej Polki pojawiła się dyskusja na temat... białych rajstop. Pomimo tego, że udzielała się tam społeczność osób rzekomo eksperymentujących z modą, to większość opinii była przeciwna noszeniu takich, a najczęściej pojawiającym się argumentem był prawdopodobnie ten, że białe rajstopy nadają się tylko na komunię. Swoją, nie cudzą rzecz jasna.

Wydaje się to być z grubsza logiczne, bo każde z tych skojarzeń jest wzięte prosto z życia i naszych doświadczeń - widujemy dosyć charakterystyczną i specyficzną grupę noszącą białe kozaczki, więc tym samym utożsamiamy je z nią. Białe rajstopy widujemy głównie u młodszych dzieci na zajęciach baletowych bądź w trakcie komunii, a białe szpilki u panien młodych, w kościele. Każdy z tych elementów kojarzy nam się z konkretną grupą, z którą niekoniecznie chcemy się utożsamiać i stąd też bierze się do danego elementu ubioru niechęć.

Problem w tym, że prowadzi to do fatalnych uogólnieni i gdyby być konsekwentnym, to trzeba by prawdopodobnie pozbyć się połowy swojej szafy. Na pierwszy ogień idą ubrania czarne - jakże nosić je na co dzień, skoro ubiera się je na pogrzeby? Czy to nie brak szacunku dla osób w żałobie? No chyba, że jest się metalem... ale sam fakt zaadoptowania tego koloru przez metali tylko przemawia za tym, by koloru czarnego się pozbyć. Doszczętnie. To samo ma się z ćwiekami, dżetami i wszelkimi łańcuchami, które kojarzą się z oczywistą już subkulturą.

Następny w kolejce jest róż, a wszyscy przecież wiemy, że w różowym chodzą jedynie małe dziewczynki, tak zwane żywe Barbie oraz prostytutki. Chyba nie chcesz być częścią żadnej z tej grup? No już, wywalamy róż z szafy!

Można by tak długo odnosić się do bardziej lub mniej popularnych stereotypów funkcjonujących w przeróżnych kulturach i tym samym doprowadzić do tego, że wypadałoby nam chodzić jedynie w workach na ziemniaki sięgających samej ziemi... tylko czy o to w tym wszystkim chodzi? Dlaczego ograniczać swój gust (i szafę) tym, co ktoś nam kiedyś narzucił bardziej lub mniej sensownym stereotypem i tym samym odbierać sobie tę frajdę, jaką jest eksperymentowanie, poznawanie i próbowanie na sobie tego, do czego mamy dostęp?

Bo, jak to się ładnie mówi: wszystko jest dla ludzi. Dlatego też przyłączcie się wszyscy do mojej walki ze wszelkimi schematami i pokochajcie laski z małymi cyckami białymi butami!

zdjęcia: Sachnik (Wysoka Blogerka)

płaszcz - Orsay, spódnica - sh, rajstopy - H&M, sweter - Zalando, naszyjnik - allegro, buty - nn, szalik - Promod, torebka - Asos, czapka - House