Sail

Czy ktoś poza mną wychodzi od soboty z łóżka, czy też może tylko ja jestem na tyle szalona?

Zauważyłam ostatnio, że jakby trudniej wstaje mi się z łóżka - ciepła kołdra nie chce mnie z rana wypuścić ze swoich objęć, a za oknem, choć wstaję coraz później, robi się coraz ciemniej. Dzień dopiero się dla mnie rozpoczyna i nagle okazuje się, że już się kończy, bo przecież słońce właśnie zachodzi... Ptaki już od dawna nie śpiewają z rana a ja, wystawiając nos za okno, czuję znajomy zapach...

Zapach zimy.

♪ Awolnation - Sail

Nigdy wcześniej nie myślałam o tym w ten sposób, ale zapach zimy kojarzy mi się z melancholią - czując go naturalnie wypełniam się dziwnym, niewytłumaczalnym smutkiem, ale jednocześnie wyczekuję tej woni każdej jesieni, bo niezmiennie przywodzi mi na myśl jakieś mgliste wspomnienia. Mieliście kiedyś wrażenie że gdzieś tam, głęboko w was tkwią myśli, których nie możecie sobie przypomnieć? To jak nieuchwytne słowo, które masz na końcu języka i za nic nie możesz przekroczyć magicznej granicy, by móc je wypowiedzieć. Wiesz, że to tkwi gdzieś głęboko w Twoim umyśle, ale im bardziej starasz się to przywołać na powierzchnię, tym bardziej się rozmywa - niczym sen tuż po przebudzeniu, tracący z każdą sekundą na wyrazistości. Po chwili nie pamiętasz już, o czym był, ale wciąż masz pod skórą te uczucia, które w Tobie wywołał. Kiedy czuję zapach zimy mam wrażenie, że ktoś podsunął mi jeden obraz z mojego snu, z moich wspomnień, przywołując jednocześnie wszystkie tamtejsze uczucia.

Niestety, ale jestem stworzeniem typowo wiosenno-letnim i wraz z nadejściem chłodu i - strach wymówić - mrozów mam ochotę zapaść w sen zimowy. Zakopać się pod miękką, ciepłą kołdrą, wtulić w poduszkę i poczekać, aż obudzą mnie wpadające przez okno wiosenne promienie słońca. Każda zima niesie za sobą krótsze dni, mniej słońca (o nie, jak ja będę robiła zdjęcia na bloga?!) i mniej chęci do jakiegokolwiek działania.

Nie oznacza to jednak, że ja zimy nie lubię - co to, to nie! Zimowe krajobrazy, nawet te na tle obdrapanego bloku naprzeciw moich okien, mogą zapierać dech w piersiach, a słońce odbijające się w białym, puszystym śniegu, chcąc nie chcąc, potrafi bardzo poprawić humor. Nawet do przenikliwego zimna i gęsto padającego śniegu można się przyzwyczaić... ale właśnie, tu tkwi problem - wciąż czuję na skórze wspomnienia letniego, wakacyjnego słońca oraz delikatny chłód jesieni, więc atakująca ze wszystkich stron zima jest mi zdecydowanie nie na rękę. Gdyby przyszła później, gdyby dała nacieszyć się piękną, złotą jesienią...

Chyba nikogo nie zdziwi, że w te chłodne, śnieżne dni chętniej sięgam po książki. Zimowy nastrój jest moim zdaniem wręcz idealny na czytanie, bo wiąże się dla mnie zazwyczaj z wyciszeniem - czasem tak nieznośnym, że dźwięk telewizora nie jest tego w stanie zagłuszyć. Wtedy nie ma nic lepszego, niż chwycić doskonałą książkę i puścić wodzę wyobraźni, przenosząc się do zupełnie innego świata.

Kupiłam nieprzeczytane jeszcze powieści ulubionego Murakamiego, ale nie zapomniałam o od dawna odkładanym i zaległym "Buszującym w zbożu" i "Zabić drozda". "Tańcz, tańcz, tańcz" Murakamiego już za mną, więc może czas na którąś z odkładanych pozycji? Uwielbiam to uczucie, gdy po odłożeniu czytanej wcześniej książki nie jestem pewna, który świat jest rzeczywisty i bardziej realny - ten, z którego właśnie wyszłam czy ten, do którego wróciłam...?

Ironią losu jest to, że zaopatrzyłam się w lektury idealne na zimowe poranki i wieczory, ale zupełnie zapomniałam o... zimowych ubraniach. Co ze mnie za blogerka, skoro nie mam ani pół zimowego buta w szafie, a mój jedyny ciepły płaszcz sprezentowała mi tydzień temu mama? Nadrabiam, na szczęście, puszystymi szalikami i swetrami, o których w ostatniej chwili pomyślałam. Jednym z przykładów takich futrzaków w mojej szafie jest znajdujący się na powyższych zdjęciach biały sweter z Orsaya, który mam również w wersji różowej - jest tak milutki i mięciutki, że nie mogłam się powstrzymać, a w przeciwieństwie do sławnego swetra z angory z H&M nie zostawia wszędzie maleńkich kudełków. Na sprinty dom-uczelnia i uczelnia-dom taki asortyment szafy powinien mi jak na razie starczyć.

Dzisiejszy wpis nieco różni się od pozostałych, ale bywają chwile, gdy chcę napisać o czymś zupełnie innym niż ubrania, które mam na sobie. Czasem mam potrzebę podzielenia się kilkoma głupimi, nic nie wnoszącymi zdaniami czy przemyśleniami... oraz zdjęciem skarpetek w kwiatuszki, jeśli dobrze pamiętam - od Tommy'ego Hilfigera. Kto powiedział, że skarpetki nie mogą być ozdobą całego stroju w równym stopniu, co złote bransoletki z H&M oraz kwiatowy naszyjnik ze sklepu eCarla? Z różowymi spodniami z Bershki prawie się nie rozstaję, na przekór wszechobecnej na ulicach czerni.

Postaram się nie zapaść w sen zimowy i nie zamarznąć w drodze na uczelnię, więc raczej nie uwolnicie się od moich grafomańsko-ubraniowych wypocin :) Do następnego, kochani!